Burkina Faso
Burkina Faso, dawniej do 1984 r. Górna Wolta. To państwo w północno-zachodniej części Afryki. Nie posiada dostępu do morza. Graniczy z Mali, z Nigrem, Beninem, Togo, Ghaną i Wybrzeżem Kości Słoniowej. Liczy około 19 mln mieszkańców. Nazwa Burkina Faso, w języku miejscowym znaczy – „kraj ludzi, którzy mają swoją godność”. Stolicą Burkina Faso jest Ouagadougou (Wagadugu). Państwo Burkina Faso jest często nawiedzane przez katastrofalne i długotrwałe susze. Burkina Faso, to jeden z najbiedniejszych krajów świata. Nie występują tam bogactwa naturalne. Około 80% mieszkańców tego kraju nie umie ani czytać, ani pisać. Średnia długość życia mieszkańców Burkina Faso to ok. 47 lat.
Chrześcijanie w tym kraju stanowią tylko 10 % ludności, w tym ok. 1,5 mln. katolików. Językiem urzędowym jest język francuski, ale mieszkańcy używają około 60 różnych dialektów. Do najbardziej rozpowszechnionych należy język ludu Mossi, który stanowi blisko połowę mieszkańców Burkina Faso.
Historia misji
Biskup diecezji Koudougou, Basile Tapsoba, w 1999 r. złożył na ręce generała zakonu ojców franciszkanów konwentualnych zaproszenie do pracy w swojej diecezji. Odpowiedzieli na nie włoscy franciszkanie z Abruzzo, a trzech z nich wyjechało do Burkina Faso 12 września 2001 r. Biskup zaproponował im osiedlenie się w Sabou, miejscowości położonej przy ważnej drodze asfaltowej, na zachόd od stolicy kraju Ouagadougou, w odległości około 80 km od niej i około 30 km od stolicy diecezji Koudougou. Była tam zorganizowana nowa parafia, erygowana w 2000 r. i powierzona w opiekę księżom diecezjalnym. Niestety, dwaj z przybyłych misjonarzy zachorowali i musieli wrócić do kraju, a do wytrwałego fundatora misji, o. Massimiliano Bacile, dołączył diakon z Abruzzo, o. Giacomo Di Ciano, który później, już w Afryce, został wyświęcony na kapłana. Ponieważ decyzja o podjęciu działalności misyjnej już zapadła i została rozpoczęta budowa klasztoru, do współpracy w prowadzeniu misji franciszkanie z Abruzzo zaprosili polskich franciszkanów z prowincji warszawskiej, ktόra przejęła odpowiedzialność prawną za Misję.
Do gotowego już klasztoru przybywali sukcesywnie bracia z polskiej prowincji: +br. Michał Kossi Egah, pochodzący z sąsiedniego Togo, o. Marek Hryniewicki, o. Kazimierz Więsek, o. Tomasz Kręt, o. Paweł Pilszak, o. Marcin Bronakowski i o. Sylwester Pudło. Aktualnie pracują na misji o. Marek, o. Tomasz, o. Sylwester, o. Giacomo i o. Christian Seogo, pierwszy franciszkanin rodzimy.
W 2005 r. ksiądz biskup przekazał franciszkanom opiekę nad parafią w Sabou. Parafia jest duża, zajmuje obszar 50 km na 40 km. Na jej terytorium mieszka około 200 tys. osób, z czego katolicy stanowią około 20%, a ściślej około 40 tys. Pracę duszpasterską franciszkanów wspomaga 35 katechetów tytularnych, którzy ukończyli specjalną szkołę oraz około 100 katechetów wolontariuszy. Parafia podzielona jest na 10 ośrodków duszpasterskich, gdzie przynajmniej w jedną niedzielę miesiąca sprawowana jest Msza święta, gdzie organizuje się rekolekcje, spowiedź, cotygodniową katechezę, jak rόwnież celebrowane są śluby i Msze świete pogrzebowe. Każde centrum duszpasterskie grupuje przynajmniej kilka wsi. W przyszłości niektόre centra staną się z pewnością parafiami. Wspomniane ośrodki duszpasterskie dysponują przeważnie małymi, glinianymi kaplicami, a tylko cztery z nich mają skromne kościoły.
W parafii jest około 30 różnych grup formacji i służby, które wymagają opieki. Duszpasterstwo odbywa się w miejscowym języku more, a w języku francuskim sprawowana jest tylko jedna msza święta w tygodniu, w sobotę wieczorem. Od czasu przyjęcia parafii, w której stał już świeżo zbudowany kościół, rozbudowano parafialny ośrodek. Z uwagi na centralne położenie Sabou, setki osób przybywają tam na różne dni skupienia i spotkania, więc trzeba im zapewnić nocleg i posiłki.
Od czasu przyjęcia parafii zbudowano trzy kościoły w centrach duszpasterskich, a trzy następne są w budowie. Od 2010 r. pomagają w duszpasterstwie rodzime Siostry Niepokalanego Poczęcia. To one głόwnie zapewniają opiekę dziewczętom, które zmuszane przez rodzinę do małżeństwa, uciekają chcąc go uniknąć i powierzają się pod opiekę parafii.
Jednym z pierwszych dzieł Misji w dziedzinie charytatywnej i społecznej było Centrum Dożywiania i Edukacji (CREN). Udziela ono pomocy matkom i dzieciom do lat trzech w zakresie dożywiania i opieki sanitarnej. Obecnie CREN jest częścią Ośrodka zdrowia. Dzięki jego działalności wiele dzieci niedożywionych przeżyło i cieszy się dobrym zdrowiem.
W 2006 r. rozpoczęto budowę Ośrodka zdrowia pod wezwaniem św. Maksymiliana Marii Kolbego. W 2008 r. Ośrodek zdrowia otrzymał od Ministerstwa Zdrowia pozwolenie na rozpoczęcie działalności. Aktualnie posiada on przychodnię, laboratorium, aptekę, gabinet dentystyczny, możliwość hospitalizacji – oddział pediatrii, położnictwa, radiologii, a w niedługim czasie rozpocznie funkcjonowanie oddział chirurgii, ktόrego budowa jest na ukończeniu. Ministerstwu Zdrowia zależy na tym, by franciszkańska struktura stała się szpitalem regionalnym.
Burkina Faso jest krajem ubogim w wodę. W minionych latach z inicjatywy misjonarzy zrealizowano budowę ponad 50 studni głębinowych (koszt jednej ok. 32 tys. zł.) i wielu studni tradycyjnych.
Innym problemem kraju jest wysoki analfabetyzm. Franciszkanie organizują od lat kursy alfabetyzacji, aby ludzie mogli opanować sztukę czytania i pisania w rodzimym języku. Z kursόw tych skorzystało już ponad 7 tys. osόb.
Inną dziedziną działalności charytatywnej jest udzielanie stypendiόw na opłatę szkoły. Każdego roku ponad 50 dzieci i młodzieży, głόwnie sierot, otrzymuje wsparcie, aby mogli kontynuować naukę. Budżet roczny przekracza 12 tys. zł.
Oczywiście, ta działalność charytatywna wymaga stałej pomocy dobroczyńców z Europy, za ktόrą misjonarze i osoby w potrzebie dziękują i zapewniają o ich modlitwie.
Nadzieję misji budzą miejscowi młodzi, którzy pragną zostać franciszkanami. Na potrzeby postulatu, pierwszego etapu życia zakonnego, powstał drugi klasztor w stalicy kraju Ouagadougou. Tam to kandydaci do życia franciszkańskiego pogłębiają znajomość życia św. Franciszka z Asyżu, poznają duchowość franciszkańską, zapoznają się z życiem wspόlnotowym, a nade wszystko z życiem modlitwy i poświęcenia Panu Bogu i bliźnim.
